A zatem… człowiek współczesny żyje w świecie iluzji. Do czego to prowadzi?

Aby móć sobie na to pytanie odpowiedzieć, należy najpierw zadać najbardziej pompatyczne i najbardziej kiczowate J pytanie jakie można sobie zadać.

 

Kim jesteś?

 

Warto w tym momencie się naprawdę głęboko zastanowić. Pytanie to w naszej cywilizacji rozbrzmiewało wielokrotnie, dlaczego więc nie stanąć przed lustrem i nie zrobić tego ponownie?

Naturalnie, każdy z nas jest indywidualnością, więc odpowiedzi róznić się będą od siebie. Niemniej, z moich obserwacji ludzkości wynika, że większość odpowie coś w tym stylu:

„Jan Kowalski, prawnik z Poznania”

„Wiesław Nowak, księgowy, katolik”

„Karolina Kostrzewa, studentka, kobieta, przyszła matka

 

Jeśli ktoś zastanowi się dłużej, może paść taka odpowiedź:

 

„Jestem dzieckiem bożym i żyję aby być dobrym człowiekiem”

„Jestem człowiekiem. Po śmierci następuje ciemność, pustka, więc to w sumie nieistotne pytanie”

 

Hmmmm… Prób identyfikacji samego siebie mogą być milardy, tyle ile ludzi na Ziemi, ale większość z nich można zamknąć we spólnym zbiorze pod tytułem:

„Jestem tym co mój umysł twierdzi na mój temat” – doprawdy, ciężko sobie wyobrazić aby ktokolwiek umiał sformuować koncepcję, która nie funkcjonuje w jego umyśle. I tu jest pies pogrzebany.

 

Życie w świecie iluzji prowadzi do tego, że mamy fałszywe, zredukowane zdanie na swój temat. Kartezjusz powiedział kiedyś „Myślę, więc jestem”, ale w dzisiejszym świecie, bardziej poprawne byłoby chyba stwierdzenie „Jestem tym o czym myślę”.

Niestety, większość naszych koncepcji na nasz temat nie jest naszego autorstwa. Zapytasz „Czyżby?”. Odpowiem „Naturalnie, że tak”. Do wyjątków niestety należą ludzie, którzy kwestionują swoją rolę w społeczeństwie, a do białych kruków należą ludzie, którzy kwestionują ziemskie koncepcje na temat Istnienia – czyli wszelkiego rodzaju religie (łącznie z ateizmem – do zagadnienia wróce w przyszłości), koncepcje społeczne itd. W zasadzie, człowiek nie wie kim jest, co najwyżej myśli, że wie. I tu pojawia się problem Ego.

 

Ego to zbiór naszych opinii na nasz temat. Powstaje w wyniku wychowania, edukacji szkolnej, indoktrynacji ideologicznej i życia w społeczeństwie. Ego jest tymi myślami na nasz temat, z którymi się identyfikujemy – tymi pozytywnymni i tymi negatywnymi. Ego jest zbiorem programów umysłowych, według których działamy. Jak już wiesz, życie człowieka na planecie Ziemia, jest w zasadzie automatyczne, bazuje na programach, nad którymi prawie nie mamy kontroli. Ego pełni tu rolę autopilota. Pilnuje abyśmy odgrywali nasze role, nawet wtedy (a raczej, zwłaszcza wtedy), gdy gdzieś w środku, w sercu, w Duszy, czujemy że powinniśmy postapić zupełnie inaczej.

 

Samorozwój polega na wyzbyciu się toksycznego Ego i zastąpieniu jego programów programami zgodnymi z naszym Wyższym Ja (Dusza). Od następnego odcinka będziemy przyglądać się po kolei programom umsłowym, które ma każdy i zobaczymy jak na ich bazie kształtuje się Ego człowieka, które skutecznie zasłania jego prawdziwą naturę. Celem pracy nas sobą jest uzyskanie Samoświadomości a później świaomości Istnienia – ale krok po kroku.

 

ĆWICZENIE 1:

Stań przed lustrem i na głos zadaj sobie pytanie: „Kim jestem?”

Później wykonaj ćwiczenia 2

 

ĆWICZENIE 2:

Usiądź do medytacji. Obserwuj swoje myśli. Postaraj się skupić swoją świadomą samoobserwację na tych myślach które uważasz za te kształtujące Ciebie. Na przykład jakieś poglądy polityczne lub religijne. Zdaj sobie sprawę z tego, że to nie Ty a jedynie Twoja myśl, program według którego działasz.